06

Obudziłam się bez Gregora u moim boku. Zaczęłam się martwić, dlaczego nie ma go przy mnie. Podniosłam się siadając po turecku na łóżku. Na nocnym stoliku leżała kartka na której widniał tekst. Wzięłam ją do ręki i odczytałam treść.

„Dzwonił do mnie agent nieruchomości, ma dla nas mieszkanie w centrum Innsbrucka, jadę je zobaczyć. Jeśli będzie w dobrym stanie, a wierzę, że będzie to jeszcze dzisiaj tam się wprowadzimy.”

-Mieszkanie? Jakie mieszkanie do jasnej cholery ?- pomyślałam

Wstałam z łóżka i pobiegłam jeszcze pidżamie do salonu, gdzie znajdowała się Gloria i Lucinda wraz z małą Karmen

-Emyy – zaczęła mała biegnąć do mnie

-Karmen nie teraz – powiedziałam troszkę poddenerwowana. – Czemu ja nic nie wiem o mieszkaniu ? – zapytałam się dziewczyn

One tylko spojrzały na siebie pytającym wzrokiem .

-O czym ty mówisz w ogóle i co to za kartka co trzymasz w prawej ręce ? – zapytała Gloria

Podałam dziewczynie kartkę z informacją od Grega. Przeczytała tekst i sama była zaskoczona, Lucinda wcale nie była lepsza.

-No to nie źle się w naszej rodzinie dzieje – podsumowała Gloria

-Co się stanęło ? – zapytał się pojawiający się nagle Lucas

-Greg chce zabrać Emy i wyprowadzić się do centrum Innsbrucka czaisz ? – powiedziała Lucinda

-Emy z wujkiem chcą się wyprowadzić, to z kim ja się teraz będę bawić ? – zapytała przestraszona Karmen

-Nie martw się będziemy was odwiedzać – pocieszyłam małą.

Mała trochę się ożywiła . Wiem, że robię jej przykrość, ale cóż nie będziemy siedzieć im cały czas na głowie i tak szczerze mówiąc miałam już dosyć codziennego proszenia żebym się z nią pobawiła.

Po nie spełnia 30 minutach do domu wrócił Gregor w towarzystwie wujka Manuela. Mała od razu wskoczyła na równe nogi i pobiegła do Manu

-Wujek Manuel – krzyknęła biegnąc do niego. Fetti wziął ją na ręce i przetransportował się na swoich kończynach do salonu

-Znowu ten kobieciarz przybył – mówiła do mnie szeptem Gloria

Ja tylko uśmiechnęłam się na jej słowa.

-Wiem cos o tym – odpowiedziałam tym samym tonem

Manu usiadł na dywanie wraz z małą i zaczęli się bawić w najlepsze. Ja natomiast udałam się na rozmowę z Gregiem

-Dobra Gregor, co ty znowu wymyśliłeś, jakie mieszkanie, czemu mi nic o tym nie powiedziałeś ? – zaczęłam się go dopytywać

-To miała być niespodzianka na Twoje urodziny, ale nie mogłem już dłużej trzymać tego w tajemnicy no i samo jakoś to wyszło.

-Kupiłeś je ? – zapytałam

-Tak i nie – powiedział

-Jak to tak i nie ? – wypytywałam dalej

-Tym agentem nieruchomości okazał się Fettner, a wiem ile z nim przeszłaś na początku Waszej znajomości

-Od kiedy Manu bawi się w agentów nieruchomości co? Z tego co wiem jest specjalistą w innej dziedzinie – mówiłam już trochę łagodniejszym tonem

-Nie jesteś na mnie zła ? – zapytał 

-Nie skądże, Schlierenzauer ja jestem wściekła, powinieneś mi o tym mieszkaniu powiedzieć wcześniej, powinniśmy to razem przedyskutować, a ty co sam o wszystkim myślisz, jesteśmy razem i takie rzeczy powinniśmy omawiać razem. Weź zejdź mi z oczu, nie mogę na Ciebie patrzeć.

Gregor tylko wyszedł bez słowa. Może postąpiłam wobec niego niesłusznie, ale przynajmniej miałam jakąś satysfakcję. Mam nadzieję, że przemyśli sprawę i będzie powiadamiał mnie o takich rzeczach.

Po dwóch godzinach zeszłam do salonu. Karen nadal nie wypuściła Manuela. Ten tylko patrzył na mnie błagalnym tonem, abym go od niej uwolniła, bo mała w każdym bądź razie nie miała zamiaru go wypuszczać ze swoich szponów.

-Karen skarbie, może dasz wujkowi trochę porozmawiać z wujkiem Gregorem, dość go już dzisiaj namęczyłaś? – zapytałam malutką

Mała tylko pokiwała twierdząco głową. Manu wstał z dywanu i usiadł koło Grega, a ja wzięłam małą na spacer do parku.

Po powrocie z małą Manuela już nie było.

-Wujek już poszedł ? – pytała przestraszona mała

-Córciu wujek nie może tyle z nami siedzieć, jego żona jest w ciąży powinien być przy niej – tłumaczyła jej cały czas Lucinda.

-A gdzie Gregor? – zapytałam

-W waszym pokoju – odezwał się Lucas – Jest przygnębiony coś ty mu najlepszego zrobiła ?

-Ja nic broń Boże – powiedziałam – Ja może do niego pójdę

-Idź idź bo chłopak się tam zamartwi na śmierć

Pobiegłam na piętro. Drzwi do naszej sypialni były uchylone. Weszłam po cichu do pokoju i położyłam się łóżku koło Grega.

-Zostaw mnie – mówi zły na mnie – Teraz chcesz mnie nagle przepraszać, po tym kiedy tak na mnie naskoczyłaś rano, ty mądra jesteś?

Łzy napłynęły mi do oczu. Nie wiedziałam, ze jest zdolny do takiego stopnia.

-Co ja Ci najlepszego zrobiłam co ? – powiedziałam załamanym głosem

-Ty się jeszcze pytasz? Chciałem Ci zrobić niespodziankę, chciałem kupić to mieszkanie, chciałem aby Karmen Cię już tak nie męczyła bo widziałem, że masz już tego dosyć, a ty co dajesz mi kazanie, ze takie decyzje powinniśmy razem podejmować ? Wiesz co od czadu naszego rozstania nic się nie zmieniłaś, jesteś taką samą wredną suką i szmatą jaką byłaś, wytrzymywałem z Tobą ze względu na naszych rodziców, bo oni się przyjaźnili.

Przerażona słowami Grega wyszłam z płaczem z pokoju. Nie wiedziałem, że jest do tego zdolny. Fakt może była trudną partią dla niego, ale kochałam Go najmocniej na świecie. Jeszcze wyzywał mnie od szmat. Gloria, Lucinda i Lucas wraz z malutką Karmen bardzo mnie lubili. Nie wiedziałam, że jest zdolny do takiego stopnia.

Usiadłam z płaczem w salonie. Od razu zauważyła to Gloria. Podeszła do mnie i mnie przytuliła

-Dawny Gregor się ujawnił co ? – zapytała czułym głosem

-Ja myślałam, ze już o tym zapomniał – mówiłam cały czas

-Najwidoczniej nie – mówiła troskliwym głosem

-Gloria, ja tak bardzo go kocham uwierz mi – mówiłam

-Ufam Ci, wiem jak bardzo jest dla Ciebie ważny. On nigdy nie zapomniał o Tobie. Tęsknił za Tobą nawet nie wiesz jak bardzo mu Ciebie brakowało. Nawet ja nie wiedziałam, że jest do takich rzeczy zdolny, zawsze opiekował się nami, bo jest z nas najstarszy. Kochamy Go tak samo jak ty

-Ale ja mu nic nie zrobiłam tylko powiedziałam mu, że takie sprawy powinniśmy omawiać razem.- mówiłam

-Wiem, zawsze ojciec mu to powtarzał, wszystko lubił robić sam, nigdy nie liczył się z nami, a teraz uspokój się bo ktoś ma Ci coś chyba do powiedzenia.

Odwróciła się do stojącego w salonie posmutniałego Gregora. Ten tylko podszedł do mnie, kucnął i wziął moje ręce i ucałował

-Przepraszam poniosło mnie – mówił. W jego oczach pojawiły się łzy.

-Nie wiem przemyśle To – powiedziałam.

Wstałam z sofy i udałam się do naszego pokoju i nie wychodziłam z niego do kolacji