Epilog

Cały czas byłam zła na Gregora, że nic mi nie powiedział. Jednak postanowiłam mu wszystko wybaczyć, nawet to co o mnie powiedział. Fakt mógł być na mnie zły nie powiem, zawsze taki był. Taki wybuchowy, ale takiego go kochałam, mojego kochanego buntownika i nerwuska w jednym .

Zeszłam rankiem do kuchni, gdzie znajdował się mój skarb. Przytuliłam się do jego pleców z całych sił.

Chłopak tylko odwrócił się w moją stronę i objął swoimi silnymi ramionami mówiąc:

-Jeszcze raz przepraszam za swoje ostre słowa, zachowałem się jak pajac – mówił

-Już Ci wybaczyłam, nie musisz przepraszać, wiesz jak bardzo Cię Kocham i mi na tobie cholernie zależy. – mówiłam

-Mi też na tobie bardzo zależy i nigdy Cię nie zawiodę już nigdy, obiecuję Ci tu tak jak stoję. – mówił cały czas się do mnie tuląc

Całej naszej rozmowie przysłuchiwała się z ciekawością Emy, która trzymała ze sobą pluszowego pieska od Manuela.

~Kilka miesięcy później~~

Było piękne popołudnie. Kiedy ja i Gregor siedzieliśmy w salonie jako już para narzeczonych.

-Emy może czas myśleć o ślubie? – zapytał

-Po paru miesiącach po zaręczynach nie za wcześnie? – zapytałam

-Jak panienka uważa, ale moim zdaniem to najbardziej odpowiedni moment – odpowiedział

-Emy zgódź się proszę nie daj się prosić – odezwała się Karmen stojąca w drzwiach naszego mieszkania

W końcu się zgodziłam, nie miałam innego wyboru wszyscy na mnie naciskali, nawet rodzice Gregora.

Wiedziałam, że to będzie odpowiedni moment…..

~~~~

Jest mi bardzo przykro kończyć to opowiadanie. Wiem, że prologiem, 6 rozdziałami i dość krótkim epilogiem nie mogłam was zadowolić,ale.... Wiem zawiodłam was, ale dziękuje za wszystko. 

A jeżeli uważacie, że moje historie nie są nudnie i macie ochotę na następną to zapraszam na 

Strong Enough
gdzie czeka już złudzenie pierwsze